ජංගම දුක.. නතරවෙන්න!! කියවන්න. A message to all mobile users!

     ජංගම දුරකතනය කියන අපූරු උපාංගය අද මිනිසාගේ මූලික අවශ්‍යතාවක් බවට පත් වෙලා. ඇදුම් නැතුව එලියට බැස්සත් අද ෆෝන් එක නැතුව එලියට බහින්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? නිකම් හරි තමන්ගෙ ෆෝන් එක වැරදිලා හරි තියලා ගිහින් තිබුනා නම් ඒ  සම්පූර්ණ වෙලාවම අපි ගත කරන්නේ මොන තරම් අසහනයකින්ද?

සැම්සුන්ග් ඇපල් බ්ලැක්බෙරි තරඟයේ ප්‍රතිපලයක් විහිහට අද මුලු විශ්වයම අපේ ඇඟිලි තුඩු අතර, එක බොත්තමක් දුරින්.
වසර දෙක තුනකට පෙර තිබුන ජංගම දුරකතනයයි අද තියෙන ජංගම දුරකතනය අතර තියෙන වෙනස බලන්න.. ඒ වෙනසට වඩා එහි භාවිතාවේ පරිණාමය දිහා පොඩ්ඩක් බලන්න..

තාක්ෂනයේ දියුණුව හොඳද නරකද කියන එක වෙනම කතිකාවකට බඳුන් කරන්න උවමනා මාතෘකාවක් උනත් මට හිතෙන හැටියට නම් ඒක තීරනණය වෙන්නේ ගොඩක් වෙලාවට එය වැලඳ ගන්නා පුද්ගලයාගේ භාවිතාව මත.

දැන් දැන් ජංගම දුරකතනය  'දුරින් ඉන්න අයව ලං කරන,ඒත් අපි ලඟින්ම ඉන්න අයව අපෙන් ඈත්කරන' උපාංගයක් බවට පත්වෙලා. මේ කතාවට එකඟ වෙන්න අමාරුයි වගේ නම් පහල තියෙන මේ වීඩියෝ ක්ලිප් එක එක පාරක් බලන්න.

සමහර විට මේ වීඩියෝ එක ඇතුලේ තියෙන්නේ ඔබේ ජීවිතය වෙනස් කරන ඒ පණිවිඩය වෙන්න පුලුවන්.

මොකද හිතෙන්නේ?
මේ තියෙන්නේ අපේ පරම්පරාවේ කතන්දරය නේද?

ඉස්සර අපි කොච්චර නම් සතුටින් ගත කරපු වේලාවල් මේ උපාංගය අපෙන් හොරකම් කරලද?

මං පොඩි උදාහරනයක් කියන්නම්.
     ඉස්සර ගොඩක් වෙලාවට විභාගයක් අවසන් උනාම අපි කිහිප දෙනෙක් එකතු වෙලා එලියට යනවා රෑට කොහෙන් හරි කන්න හිතාගෙන.
ඒ ගිහින් කෑම එක ඕඩර් කරලා කෑම එනකං කොච්චර වල් පල් කතා කරනවද? ඕප දූප, දේශපානය, කෙල්ලො ගැන උන්ගේ කොල්ලො ගැන.. හැමදේම ගැන.
ඒත් ලඟකදි ඉඳලා මේ දේවල් දැන් ටික ටික වෙනස් වෙන්න පටං අරං. ඉස්සර අරම කයිය ගහපු අපේ උන් දැන් කරන්නේ ගිහිං ඉඳ ගත්තු ගමන් ෆෝන් එක ඇදලා අරං ෆෝ ස්ක්වෙයා එකේ 'චෙකින්' එකක් දාන එක. ඊට පස්සෙ ෆේස්බුක්, ට්විටර්, ෆූඩ්ස්ටග්‍රම් අරවා මේවා. එක එකා, එක එකාගේ ලෝකවල.
කෝ අපි හොයාගෙන ගියපු මාන්සික සුවයයි නිදහසයි?

ඒ යන එන ගමන් වාහනේකට, බස් එකකට නැග වෙලාවෙ කියලත් වෙනසක් නෑ. එක්කෝ කනේ ගහ ගන්නවා නැත්නම් ටෙම්පල් රන් අර රන් මේ රන් කියලා ගේම් එකක් ගහලා ටොප් ස්කෝර් එකට මහන්සි වෙනවා. මොනවද මේවයින් අපි ලඟා කරගන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ?

ලංකාවේ ඉස්සර අපි කොච්චර නම් බැනුම් අහන්න ඇද්ද කනකොට ටීවි එක දාන්න එපා කියලා. ඒ ඇයි?
පවුල් සමාගම එකතු වෙන්නේ, සංවාද ගොඩ නැගෙන්නේ, තීරණ ගැනෙන්නේ රෑ කෑම මේසෙ දි නිසා. ඒ දේම නෙවෙයිද අද ජංගම දුරකතනය අපෙන් ඈත් කරන්නේ. මේවා ගැන සංවාද ඇති නොවීම ඇත්තටම කණගාටුවක්.
ඉස්සර ඩීවිඩි එහෙම නැත්නම් වීසීඩී එකක් රෙන්ට් එකට අරං ඇවිත් මුලු පවුලම නැති උනත් අඩු ගානේ කීප දෙනෙක් හරි එකතු වෙලා චිත්‍රපටි බලපු කාලෙකයි දැන් තම තමන්ගේ කාමර ඇතුලට වෙලා තම තමන්ගේ ලැප් ටොප් වලින් තම තමන්ගේ ආතල් එක සපුර ගන්න හැටියි දිහා ටිකක් බලන්න.

විවාහය තුල උනත් අද ඒ ටිකම නෙවෙයිද වෙන්නේ?
වයිෆ්ගේ උපන්දිනේට අරං දෙන්නේ අලුත්ම ඇන්ඩ්‍රොයිඩ් ෆෝන් එකක්. ඊට පස්සෙ මනුස්සයා ලැප් එකේ. ගෑනි ෆෝන් එකේ. මනුස්සයගේ පොටෝ එක ගෑනි ලයික් කරනවා. ගෑනි දාන පොටෝ එකට මනුස්සයා ලයික් එක දානවා. මූනු පොතේ ආදරේ දෝරෙ ගැලුවට ඩිජිටල් ලෝකයෙන් එලියට ඇවිත් පොඩ්ඩක් බැලුවම දෙන්නට නින්ද යනකං දෙන්නම දන්නේ නෑ.
කෝ දෙන්නට දෙන්නා තුරුල්වෙලා  වයිෆ්, හස්බන්ඩ්ගේ පපුව උඩ ඔලුව තියාගෙන පපුවේ මයිල් ඇද ඇද බොලඳ කතා කියපු කාලේ?
මේ තරඟකාරී ලෝකය තුල මේවා කරන්න වෙලාවක් මිනිස්සුන්ට නෑ කියන එක මහ අමූලික බොරුවක්. මොකද වෙලාව නැත් කමට වඩා ප්‍රශ්නේ තියෙන්නෙ කාල කලමණාකරනය තුල. ඇබ්බැහිවීම් තුල. රෑ 10න් පස්සෙ 'නෝ ලැප්ටොප්, නෝ ෆෝන් කියලා' රීතියක් හදාගන්න බැරිද බැඳපු ජෝඩුවකට?

මේ ලඟකදි මං හරි අපූරු කියමනක් දැක්කා.
THE PHONES ARE GETTING SMARTER AND THE PEOPLE USING THEM ARE GETTING DUMB AND DUMBER කියලා. මොකද කියන්නේ?
වරද තියෙන්නේ තාකෂනයේ දියුණුව තුල නෙවෙයි. ඒක භාවිතා කරන පුද්ගලයාගේ භාවිතාව තුල.

මං කියන්න උත්සහ කරන හැම දෙයක්ම උඩ වීඩියෝ එකේ තත්ත්පර 90 තුල තියෙනවා. අයෙම පාරක් බලන්න. අනිත් අය එක්ක මේ වීඩියෝ එක බෙදා ගන්න. ‍යූ ටියුබ් එකේ තියෙනවා. මෙවැනි වෙලඳ දැන්වීම් ලාංකීය ජනමාධ්‍ය තුල දකින්නට නොලැබීම ඇත්තටම කණගාටුවක්!

ජීවිතේ විඳින්න.. තාක්ෂනයට ඇබ්බැහිවෙලා ඒ තුල ජීවිතය අතරමං කරගන්න එපා.අපි ජීවත් වෙන්නේ එක පාරයි... :)